Ο έρωτας σε πουλά και σε αγοράζει χωρίς να κάνει παζάρια και χωρίς να σε ρωτάει. Προκαλεί ευτυχία και πόνο μαζί. Δημιουργεί δεσμούς αλλά και αγεφύρωτα χάσματα, "γιατί?" χωρίς απάντηση και απαντήσεις που κανείς ποτέ δεν ζήτησε. Ο έρωτας μπορεί να σημάνει την αρχή η να δώσει ένα τέλος στα πάντα. Σίγουρα όμως αποτελεί μία καλή αφορμή για σκέψεις και ατελείωτες συζητήσεις, ενώ παραμένει σταθερά απο τα πιο αγαπημένα θέματα που εμπνέουν την κλασσική και σύγχρονη τέχνη ανα τους αιώνες.
Έρωτας λοιπόν, η κινητήριος δύναμη, της πρωτοποριακής παράστασης "Επόμενη Στάση" που παίζεται αυτή την περίοδο στον χώρο "Συν Κατι" στα Εξάρχεια (Μεθώνης 46). Ένας μονόλογος βασισμένος στην ποιητική συλλογή "Μεχρι.." της Νατάσσας Αναγνώστου, η οποία πρωταγωνιστεί και στο έργο, σε διασκευή και σκηνοθεσία Γεωργίας Μιχοπούλου, ενώ την επιμέλεια των σκηνικών και κοστουμιών έχει αναλάβει η Ναντια Σκούρτη.
Σκόρπιες σκέψεις και συναισθήματα, χωρίς άμεσο παραλήπτη, γίνονται λόγια και αντιδράσεις για την πρωταγωνίστρια, σαν μία ύστατη προσπάθεια να κρατηθεί ζωντανή μέσα απ'τις αναμνήσεις της. Πότε ήρεμη πότε εξοργισμένη, πότε ψιθυριστά και πότε φωνάζοντας, ξεσπάει και βγάζει απο μέσα της, με ένα μοναδικό υποκριτικό ταλέντο, όλες τις σκέψεις, τους πόνους, τους πόθους αλλά και τις αμφιβολίες μίας γυναίκας που ζεί τη ζωή της, την απολαμβάνει, αλλά και προβληματίζεται γι'αυτή, προσπαθώντας μέσα από αυτό της το ξέσπασμα να επέλθει απο τις πληγές της η λύτρωση.
Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσίαζαν οι συνεχείς κλιμακώσεις των διαφορετικών -και πολλές φορές αντικρουόμενων- συναισθημάτων και τα ξεσπάσματά τους, τα οποία η πρωταγωνίστρια απέδιδε σε τέτοιο βαθμό ώστε κυριολεκτικά φαινόταν ότι τα ζούσε. Στο ίδιο άτομο έβλεπες μία ώριμη συνηδητοποιημένη γυναίκα έτοιμη να αναλάβει τις ευθύνες της και να παλέψει για τα "θέλω" της και ταυτόχρονα ένα αδύναμο φοβισμένο πλάσμα που φαινόταν να παρακαλεί για ένα θαύμα που δεν έρχεται και έδειχνε να'χει απογοητευτεί απο την ζωή της.(πολύ χαρακτηριστική και συγκινητική η σκηνή που ακουμπάει στον τοίχο εξουθενωμένη και τραγουδάει το "Μαμά Γερνάω" της Τάνιας Τσανακλίδου). Η μετάβαση απο την μία κατάσταση στην άλλη, ήταν από υποκριτικής απόψεως συγκλονιστική, ενώ χαρακτηριστικές ήταν οι σκηνές όπου φαινόταν να αλλάζει η διάθεση μέσα στην ίδια πρόταση.
Κάθε ένα απο τα κομμάτια του μονολόγου με τα αντίστοιχα συναισθήματα, είχαν διαφορετικό αποδέκτη και όλοι τους μαζί, εκπροσωπούνταν απο ένα άτομο το οποίο ήταν ο παραλήπτης αλλά και η αιτία της έκρηξης.
Το άτομο αυτό, τον "συμβολισμό του παρελθόντος", αποτελεί ένας "απρόσωπος" άντρας ντυμένος με καπέλο και καπαρντίνα, γυρισμένος πλάτη στο κοινό που παρακολουθεί σχεδόν αμέτοχος όλο το ξέσπασμα της πρωταγωνίστριας, από την ηρεμία μέχρι το κρεσέντο της, κάθεται απομακρυσμένος σαν να είναι και να μην είναι εκεί. Το σκηνοθετικό αυτό εύρημα μου προκάλεσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και δε μπόρεσα να μην ανακαλέσω στη μνήμη μου την σκηνοθεσία του Ν.Διαμαντή για την "προδοσία" του Χ.Πίντερ, όπου οι ηθοποιοί ήταν σε όλες τις σκηνές παρόντες είτε συμμετείχαν είτε όχι, επιβάλλοντας έτσι την παρουσία τους και τονίζοντας την άμεση επιρροή τους στην εξέλιξη του έργου. Αντίστοιχα κι εδώ, η αντρική παρουσία, επηρρέαζε τα συναισθήματα και τα ξεσπάσματα της πρωταγωνίστριας και πολλές φορές, μάλιστα, τα σιγόνταρε κιόλας, κάνοντας ερωτήσεις, ή θέτοντας τα όρια που έκαναν αισθητή την ύπαρξή του (- Δική μου είναι η παράσταση! -......Δική σου και η αυλαία....)
Η "συζήτηση" μεταξύ της πρωταγωνίστριας και του "φανταστικού παραλήπτη" ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα, αφού μέσω αυτής, εκφράζονταν οι διφορούμενες σκέψεις, οι αντιρρήσεις και οι απαντήσεις στα συναισθήματα της κοπέλας, οι οποίες προέρχονταν όχι τόσο απο τον εκάστοτε παραλήπτη, αλλα απο τον ίδιο της τον εαυτό. Υποκριτικά ήταν αρκετά προσεγμένο και αν και σε κάποια σημεία η άρθρωση και η χροιά της φωνής του "μυστηριώδους άντρα" δε βοηθούσε τόσο στο να αποδοθεί το κύρος και η σπουδαιότητα των ερωτήσεων, γενικά ήταν μία πραγματικά αξιόλογη προσπάθεια.
Ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο που στελέχωνε την παράσταση, ήταν το σκηνικό και ενδυματολογικό κομμάτι. Τα σκηνικά αν και λιτά και απέριττα, ήταν ιδιαίτερα προσεγμένα και σε μετέφεραν σε ένα απομονωμένο μεν, αλλά "ζεστό" και ευχάριστο δωμάτιο που χωρούσε και κυριολεκτικά "αγκάλιαζε" τις βαθύτερες σκέψεις της πρωταγωνίστριας. Ενδυματολογικά, ήταν ενδιαφέρον εύρημα οι αλλαγές των ρούχων που συμβάδιζαν με τις διακυμάνσεις των συναισθημάτων της και οπτικοποιούσαν αυτή την αλλαγή τους.
Σε γενικές γραμμές, η παράσταση αποτελούσε μία ενδιαφέρουσα και προσεγμένη δουλειά που θα βάλει σε σκέψεις τον θεατή και σε συνδυασμό με την ατμοσφαιρική μουσική που την συνοδεύει, θα του ξυπνήσει γνώριμες μνήμες και συναισθήματα προκαλώντας τον για μία ακόμα φορά να αναρωτηθεί για το πόσο καθοριστικό ρόλο παίζει στις ζωές και τη διαμόρφωση του εαυτού μας ο έρωτας με ότι αυτός συνεπάγεται . . . . . .
Στοιχεία παράστασης
Για όσους ενδιαφέρονται να παρακολουθήσουν την παράσταση :
Ημέρες παραστάσεων
Νοέμβριος - Σάββατο 20, Δευτέρα 22, Τετάρτη 24, & Πέμπτη 25
Δεκέμβριος - κάθε Πέμπτη & Σάββατο 2,4,9,11,16,18,23,30
Ώρα ενάρξεως: 21:15
Διάρκεια παράστασης: 50 λεπτά
Είσοδος:10 ευρώ
σκηνοθεσία – διασκευή: Μιχοπούλου Γεωργία
σκηνικά – κοστούμια: Σκούρτη Νάντια
διασκευή: Μιχοπούλου Γεωργία
παίζει: Νατάσσα Αναγνώστου
αντρική φωνή: Κωνσταντής Μπαρμπούρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου